Kada pomislimo na kič, prvo pomislimo na neukus, na šljašteće predmete, na pretrpane prostore sa besmislenim ukrasima, trgove sa 3D elemntima, na lošu umjetnost, na nesklad.
Problem u vezi sa kičom danas je u tome što se on ne prepoznaje tako lako. Ne zato što ga ima malo, već zato što ga ima mnogo. Kič se toliko duboko uvukao u sve pore masovne kulture i rasprostranjenog načina života da je stekao sofisticirane maske. Sa druge strane, oni ekstermniji (a zapravo samo iskreniji i očigledniji vidovi kiča, koje mnogi iz neznanja nazivaju šundom) dovode do toga da se blaži i prikriveni oblici tolerišu i miješaju sa „kvalitetnim”.
O kiču nije lako pričati, niti ga je moguće lako i jasno definisati kao negaciju umjetnosti i čist neukus. Kič je usko povezan sa umjetnošću od trenutka njenog nastanka, i prisutan je još u namjeri autora pećinskih crteža da se oni dopadnu, jednako kao i u melodramskim elementima romana Dostojevskog i Dikensa, ili u koketiranju postmoderne književnosti sa popularnim žanrovima. Paradoksalno, uprkos različitim nivoima i oblicima, priroda kiča je nepromijenjena od pećine Lasko, preko „Braće Karamazovih”, Bitlsa i Endija Vorhola, do latinoameričkih serija i Grand parade.
Šta je onda tačno kič? Kako je kič nastao? Zašto većina voli kič?
Gotovo sve definicije kiča opisuju kič kao lošu pojavu, ali nijedna od njih ne uspijeva da iscrpi prirodu i fenomen kiča u potpunosti. U širem smislu, kič se dovodi u vezu sa masovnom kulturom i poistovjećuje se sa neukusom, dok u užem smislu kič predstavlja komercijalizaciju i degradaciju umjetnosti. Kič je umjetnost, koja prije svega teži da bude dopadljiva, i u jednakoj mjeri može dolaziti i od dobrih i od loših umjetnika.
Trenutak kada se kič formira i širi, prema sociolozima, jeste vrijeme industrijske revolucije u Americi i Zapadnoj Evropi. Industrijalizacija je privukla veliki deo seoskog stanovništva u gradove i stvorila novi sloj stanovništva – radnike. Radnici su se definisali kao klasa koja je iz poslovnih razloga ovladala pismenošću, ali zbog nedostatka obrazovanja i slobodnog vremena nije mogla da prihvati i visoku kulturu. Sa druge strane to, nekada seljačko, stanovništvo udaljilo se od narodne umjetnosti, koja je ranije zadovoljavala njegove potrebe. Javila se potreba za novim oblikom umjetnosti koji će biti prilagođen proletarijatu, a kako kapitalizam funkcioniše po principu ponude i potražnje, ubrzo je na taj zahtjev odgovoreno, i to od strane vladajućeg sloja, koji je sa svoje strane konzumirao visoku kulturu.
Time što nešto postane masovna kultura, ono traži da bude i dopadljivo ljudima, a ono što karakteriše kič da bi se konzumirao je da nije potreban misaoni i duhovni napor nego je na prvu loptu dopadljiv i podvlači se pod kožu.
Tako je i sa eksponentom kiča u 3D formatu, nije potreban misaoni i duhovni napor nego je na prvu loptu dopadljiv.
