Amerika i „vojska Kosova“ u Albaniji spremaju udar na sever Kosmeta!”, “Ameri hteli da ubiju Vučića”, “Pakleni plan Šiptara: Upašće na sever Kosova 5. juna!?”, “Amerikanci pune Kosovo džihadistima iz Sirije”, “Plaćenici iz Ukrajine pale Beograd”, “Putin zapretio: NATO odbij od Srbije!”, “NATO će nam ubijati decu još 150 godina”, “Putin: NATO pravi virus da bi pobio Slovene”, “Ustaše prete Vučiću”, “Sramni čin Plenkovića: na Božić pohvalio ‘Oluju’ i Tuđmana”, “Putin Srbiji donosi rakete”, “Hrvati Vučića ruše na ulici!” – samo su dio glavnih naslova s naslovnica srbijanskih najtiražnijih novina, koje je Jutarnji.hr nasumice odabrao, od decembra 2018. do ovog ljeta.
„Pogledali smo Informer, Alo, Kurir, Telegraf, Blic i Večernje novosti kako bismo stekli uvid kako funkcioniše Vučićeva medijsko-propagandna mašinerija, jer javna je tajna u Beogradu da lično on, preko svoje medijske “tajnice” Suzane Vasiljević, uređuje i dozira srbijanske tabloide“, prenosi Jutarnji.
Najveći tiraž ima Informer, kao najjača pesnica Vučićeva režima, iznad 120 hiljada, a ostali koje navodi Jutarnji u rasponu od 50 do 80 hiljada primjeraka (barem se tako službeno tvrdi). Tako da se, u prosjeku, navedene novine prodaju u dnevnoj zajedničkom tiražu od oko 350 hiljada primjeraka.
„Cilj ovakvog medijskog pristupa jeste apsolutna podrška režimu Aleksandra Vučića i njemu lično, razračunavanje s njegovim oponentima ma gdje bili. No, sve je to na prilično bizarnom nivou. Rječnik tabloida je jednostavan, priprost, polupismen i sirov. Učestalo je ponavljanje istih izraza “zlo”, “pakleni plan”, “haos” i “provokacija”, u gotovo dvije trećine naslova. Aleksandar Vučić svakodnevno je na naslovnicama tabloida – zabrinut za Srbiju, ali apun nade. Putin u uniformi, a Trump se ceri ili zamahuje bejzbol-palicom. Srbija je u velikim problemima, kasne u pregovorima sa EU, otežu s priznavanjem gubitka Kosova, ekonomski i demografski pletu se na začelju Evrope, a rješenje vide u zavaravanju stanovništva stalnim urotama i fantomskim prijetnjama Srbiji te u spasilačkoj ulozi Rusije, čiji je stisak sve jači“, navodi Jutarnji.
Ratnohuškačka histerija
Te su novine zadužene za stvaranje ratne psihoze (“Rat na Balkanu u 2019. godini!”, “Vojnici KFOR-a uvežbavali otimanje severa Kosova”, “Preko Šiptara hoće da zarate Srbiju i Rusiju”, “NATO sprema akciju Klin u Srbiji”, “Alijansa skovala plan kako bi nas na sve načine odvojila od Rusije”), a Kurir je ekskluzivno doznao da “Krvnik (Ramush Haradinaj) ima pakleni plan – Od januara (2019.) pravim Veliku Albaniju”.
Pa iako su ove godine više od deset puta najavili rat na Kosovu i nekoliko puta “tačne” datume, znamo da se ništa od toga nije dogodilo, no ratnohuškačka histerija i dalje traje, a tiraže ne padaju. Srpski čitatelji potpuno su sluđeni neprekidnim najavama apokalipse i neočekivanim obratima, navodi Jutarnji.
Primjetno je, navodi ovaj portal, da se tabloidi prilagođavaju “vanjskopolitičkim” potrebama Aleksandra Vučića. Mete su svi susjedi. Na primjer, kad se stvari zaoštravaju sa Crnom Gorom, onda je sve usmjereno na te teme. Nakon toga, kao nožem odrezano, prelazi se na Makedoniju, Hrvatsku ili BiH, pa sve ispočetka.
Najizloženiji su Albanci i Kosovo, kao najveća srpska trauma. Mržnja koja iskri prema Albancima i prijetnje da će “doći Rusi” i sve vratiti na staro stalna su opsesija beogradskih medija. Drugi koji su na redu svakako su Hrvati, koje stalno žele proizvesti u novu NDH, pa su aktualne stvari Oluja i Jasenovac te naslovi poput “Hrvati imaju genocidnu prošlost”, da bi kao vrhunac bila zavjera arhineprijatelja Albanaca i Hrvata protiv Srba – “Veterani ‘Oluje’ obučavaju Albance”. Svako ljeto prolazi u frustraciji zbog Oluje, kao “najvećeg genocida i egzodusa” nakon Drugog svjetskog rata, iako, recimo, zanemaruju da je, baš kada je Vučić bio ministar informisanja kod Miloševića, tokom rata na Kosovu 1998.-99. s Kosova protjerano gotovo milion Albanaca, piše ovaj portal.
Zanimljivo je da je, kako kaže Aleksandar Vučić, Evropska unija strateški cilj i prioritet Srbije, a njegovi su tabloidi izrazito antievropski orijentisani te stalno zazivaju saradnju s Rusijom – “Srbi, spas nam je u slozi i u Rusiji”, “Zbogom, Evropo – Putin pravi Uniju sa Srbijom”.
Beskrupulozni su, piše dalje Jutarnji, u obračunavanju s vanjskim i unutrašnjim neprijateljima (opozicijom), plašenju Srba ratom i pokoljima te antisrpskom koalicijom njihovih susjeda. Srpskim čitaocima stalno se nameće ta atmosfera mržnje i napetosti, npr. ovakvim naslovom – “Ustaše se obradovale! Hrvati žive za to da Vučić ode sa čela Srbije! I njima je jasno: ‘Ako nema Vučića, nema ni jake Srbije!’” Šalje se poruka – Hrvati su, dokazano, neprijatelji jer žele srušiti Vučića zato što se boje jake Srbije, koju pak samo Vučić garantuje.
I svi su protiv Srbije i Srba, a pogotovo dokazani neprijatelji – susjedi – “Nova zavera iz Prištine: sa Hrvatskom, Makedonijom i Crnom Gorom – pakt protiv Srbije”, “Šiptari krenuli na Srbiju uz pomoć Zaeva i Mila” (misli se na premijera Makedonije Zorana Zaeva, koji je u tabloidima često prozivan kao “šiptarska sluga”, te crnogorskog predsjednika Milu Đukanovića). Naime, napadi na njih povećavaju se s potrebama režima. Đukanović je došao na red kad je postavio pitanje obnove Crnogorske pravoslavne crkve, a Zaev kad je bilo jasno da uspješnim sporazumom s Grčkom ide u NATO i otvara pregovore s EU. “Zaev Srbiji otima Bujanovac”. Srbijanski mediji stalno su pisali protiv Sporazuma o promjeni imena.
“Šiptari i Milogorci duvaju u istu tikvu”, “Šiptari napadaju 31. decembra”, “Hrvatska neguje fašizam!”, “’Oluja’ se Srbima neće nikada više ponoviti”, a pritom veličaju Vučića i Rusiju – “Vučić s tajne lokacije poručio – Šiptari neće moći da nas gaze”, “Putin: Niko ne sme da pipne Srbiju”.
Albance neizostavno nazivaju “Šiptarima”, Hrvate najčešće “ustašama”, Crnogorce dijele na “prave Crnogorce koji su zapravo Srbi” te “Milogorce”, prema predsjedniku Milu Đukanoviću. (“Milogorci ustaše vam aplaudiraju”, “Tragikomično je koliko se Milogorci plaše Srba i SPC-a”).
Stvara se atmosfera straha, prijetnji, ali insistira na “gordoj usamljenosti i žrtvi” (“Srbija potpuno sama, pritisnuta ucenama”) Srbije koja je na čistini, ali njen spas je samo u predsjedniku Aleksanadru Vučiću.
Kad su pregovori s Kosovom, ovog proljeća, ušli u slijepu ulicu, a pritisak iz EU ojačao kako bi se dijalog nastavio, osvanuli su naslovi “Neće nas saterati u ćošak”, “Lome Vučića teškim lažima o sinu i bratu”, “Vučićev tajni plan za sever Kosova – CIA u panici”, ”Vučić se bori za Kosovo, Jeremić samo za vlast”, “Vučić ujedinio Srbe”.
Poseban je odnos prema Rusiji kao jedinoj zaštitnici, a ruski predsjednik Putin na naslovnicama je srbijanskih tabloida redovito u vojnoj uniformi. (“Putin: Uz Srbiju i vojno i ekonomski”, “Ima li ko jači – Putinov Beograd najmoćnije oružje ne svetu”, “Hoće li Rusi da ratuju za Kosovo!?”, “Rusija pojačava pritisak – Putinov specijalac u Beogradu zbog Kosova”, “Putin zapretio: Mi sad možemo da zaštitimo i Srbiju i sve prijatelje u svetu”, “Rusija i Putin su veliki spasioci Srbije”, “Upozorenje ruskih službi – Putin sprečio krvavi vaskrs – Albanci spremali napad”, a opravdanje ratnohuškačke histerije nalaze u izjavama ruskog ambasadora: “Srbija ima pravo da zaštiti Srbe na Kosovu.”
No, kao najveći izdajnici, koji žele uništiti Vučića i Srbiju, prokazana je tamošnja opozicija, pogotovo njeni čelnici Boško Obradović, Dragan Đilas i Vuk Jeremić. Prozivaju ih da su u sprezi s najvećim đavolima – Šiptarima, ustašama i Amerikancima. “Đilasovcima, Šiptarima i ustašama smeta vojna moć Srbije!” Ove zime i proljeća, kad su protesti “1 od 5 miliona” bili na vrhuncu, opozicija je bila na udaru, ništa slabije od glavnih neprijatelja iz susjedstva.
