Država Crna Gora izložena je pokušaju nasilne destabilizacije: ugroženi su joj mir, teritorijalni integritet, ustavni poredak, vladavina zakona, jednakost građana i ravnopravnost crkava i verskih zajednica.
Reč je o još jednom u nizu pokušaja zvaničnog Beograda da se Crna Gora vrati u državni okvir sa Srbijom i da se na taj način spreči njena konsolidacija kao samostalne i suverene države. Svoju državnu nezavisnost, ukinutu nakon srpske okupacije 1918. godine, Crna Gora je obnovila na referendumu 21. maja 2006. Usvajanjem Zakona o vjerskim zajednicama, pripremljenim u saradnji sa Venecijanskom komisijom i usaglašenim sa najvišim evropskim standardima u toj oblasti, Crna Gora menja zakon donešen pre pola veka. Istovremeno, ovim se poništava Dekret regenta Aleksandra Karađorđevića iz 1920. Godine, kojim je ukinuta autokefalna Crnogorska pravoslavna crkva, i u potpunosti zaokružuje državno-pravni okvir Crne Gore. Otuda napadi velikosrpskih nacionalista na Zakon o vjerskim zajednicama, koji je i povod za novi pokušaj državnog udara.
Oktobra 2016. Crna Gora je uspela da se odbrani od rusko-srpskog udara. Uspe li novi pokušaj destabilizacije Crne Gore, njegove direktne posledice biće oružani sukobi, gubitak ljudskih života i materijalna razaranja.
Strateg, pokrovitelj, logističar i naredbodavac poslednjeg pokušaja destabilizacije Crne Gore je zvanični Beograd, odnosno vlasti Srbije, Srpska pravoslavna crkva i najveće opozicione stranke. I ovoga puta srpske elite konsensualno od vlasti u Srbiji zahtevaju radikalnu reakciju.
Upozoravamo da su mehanizmi destabilizacije Crne Gore jednaki onima osmišljenim devedesetih godina prošlog veka. I njihov cilj je isti: zadržavanje Crne Gore pod beogradskim velikodržavnim patronatom najsigurniji je način očuvanja ideje velike Srbije. “Spomenici” takve politike zvaničnog Beograda su genocid, etničko čišćenje i masovni ratni i zločini protiv humanosti počinjeni u Hrvatskoj, Bosni i Hercegovini i na Kosovu.
Crna Gora je od strane zvaničnog Beograda i njegovih saveznika odabrana kao žrtva regenirisane politike Slobodana Miloševića prema susednim državama pored ostalog i zbog svog beskompromisnog opredeljenja za građansko društvo, za evro-atlantske integracije, zaštitu manjina i najbolje odnose sa susedima.
Iako je srpski nacionalizam izgubio gotovo sve poluge moći, verujemo da je važno upozoriti na pogubne posledice ovakve politike zvaničnog Beograda. Regionalna solidarnost imperativ je za sve balkanske narode, koji moraju pokazati odgovornost i spremnost za predstojeće izazove.
Zbog značaja Crne Gore kao vodeće države u evro-atlantskim integracijama u Jugoistočnoj Evropi, smatramo nedopustivom pasivnost evropskih institucija i vlada demokratskih zemalja u osudi novog pokušaja destabilizacije Crne Gore na principima politike Slobodana Miloševića. Političkom, crkvenom i medijskom kampanjom dezinformacija iz Beograda, koja se sprovodi i u Podgorici i Banja Luci, ozbiljno je ugrožen mir ne samo u Crnoj Gori, već i u celom regionu.
Iz navedenih razloga pozivamo sve političke aktere u međunarodnoj zajednici i regionu da nedvosmisleno osude destabilizaciju Crne Gore i regiona koju kreira i podstiče zvanični Beograd.
Latinka Perović, istoričar
Stjepan Mesić, predsednik Predsedništva SFRJ i predsednik Hrvatske
Milan Kučan, predsednik Slovenije
Budimir Lončar, ministar spoljnih poslova SFRJ
Bogić Bogićević, član Predsedništva SFRJ
Raif Dizdarević, predsednik Predsedništva SFRJ
Haris Silajdžić, predsedavajući Predsjedništva BiH
Azem Vllasi, advokat
Veljko Bulajić, reditelj
Prof. Ferid Muhić
Bogdan Tanjević, košarkaški trener
Šerbo Rastoder, istoričar
Ivo Goldstein, istoričar
Husnija Kamberović, istoričar
Milivoj Bešlin, istoričar
Momir Samardžić, istoričar
Nikola Samardžić, istoričar
Živko Andrijašević, istoričar
Dragan Markovina, istoričar
Edin Omerčić, istoričar
Adnan Prekić, istoričar
Ivo Vajgl, diplomata, član EP
Žarko Papić, direktor IBHI
Dimitrije Popović, slikar
Senad Pećanin, advokat
Tamara Nikčević, novinar
Sonja Biserko, Helsinški odbor u Srbiji
Milorad Popović, pisac
Boris A. Novak, pisac
Mirjana Miočinović, dramaturg
Vladimir Arsenijević, pisac
Filip David, pisac
Svetislav Basara, pisac
Nenad Prokić, dramaturg
Veton Surroi, pisac i publicista
Andrej Nikolaidis, pisac
Shkelzen Maliqi, filozof
Vladimir Milčin, reditelj
Dino Mustafić, reditelj
Radmila Vojvodić, reditelj
Emir Hadžihafizbegović, glumac
Nataša Mićić, poslanica u Skupštini Srbije (LDP)
Čedomir Jovanović, narodni poslanik, predsednik LDP
Nenad Čanak, narodni poslanik, predsednik LSV
Bojan Kostreš, političar (LSV)
Aleksandar Olenik, advokat
Tanja Petovar, advokat
Aleksandar Sekulović, Savez antifašista Srbije
Sinan Alić, novinar
Nerzuk Ćurak, politikolog
Prof. Edina Bećirević
Prof. Gjyleta Mushkolaj
Slobodan Backović, akademik CANU
Slavo Kukić, sociolog
Esad Duraković, filolog
Branka Dragović Savić, novinar
Dinko Gruhonjić, novinar
Slobodan Sadžakov, filozof
Tomislav Marković, pisac i novinar
Belul Beqaj, novinar
Lula Mikijelj, aktivistkinja
Srdjan Šušnica, sociolog
Izabela Kisić, Helsinski odbor u Srbiji
Reuf Bajrović, političar
Agon Bajrami
Slaviša Lekić, novinar
Boris Varga, politikolog i novinar
Zlatko Dizdarević, novinar
Boško Jakšić, novinar
Dragan Banjac, novinar
Mijat Lakičević, novinar
Gordana Suša, novinar
Boro Kontić, novinar
Dragan Bursać, novinar
Emir Suljagić, novinar i pisac
Nataša Govedarica, dramaturg
Snežana Čongradin, novinar
Pavle Radić, kolumnista
Bojan Tončić, novinar
Dušan Mijić, preduzetnik
Prof. Ivo Komšić,
Suzana Kadirić, novinar
Ćerim Bajrami, političar
Esad Rastoder
Rusmir Mahmutćehajić, Međunarodni forum Bosna
Miloš Ćirić, politikolog
