KOCKANJE I PROFIL KOCKARA

Rožaje spa­da u red naj­ne­ra­zvi­je­ni­jih opština u Cr­noj Go­ri sa ve­li­kom sto­pom ne­za­po­sle­no­sti. Međutim, bi­znis u obla­sti iga­ra na sre­ću ov­dje cvje­ta. Iz po­li­ci­je je ne­dav­no sa­op­šte­no da u Rožajama po­slu­je oko 20 kla­di­o­ni­ca i če­ti­ri kazina. Ko­li­ko je po­zna­to, ve­li­ki broj ro­žaj­skih po­ro­di­ca ži­vi u kraj­njem si­ro­ma­štvu, a je­dan broj fa­mi­li­ja pre­ži­vlja­va od so­ci­ja­la i ni­skih pen­zi­ja. Me­đu­tim, pre­ma is­tra­ži­va­njima, sa­mo u jed­noj rožajskoj kla­di­o­ni­ci mje­seč­ni pro­met iz­no­si iz­me­đu 40 i 50 hi­lja­da eura pa se po­sta­vlja lo­gič­no pi­ta­nje oda­kle do­la­zi no­vac za koc­ku, ko­ji naj­če­šće tro­ši omla­di­na.
-Vla­sni­ci kla­di­o­ni­ca u Ro­ža­ja­ma za­do­volj­no tr­lja­ju ru­ke jer su pre­po­zna­li do­bar bi­znis. Pre­ma po­da­ci­ma do ko­jih smo do­šli, sa­mo na apa­ra­ti­ma je to­kom ove go­di­ne od­no­sno za je­dan mje­sec na jed­nom mje­stu upla­će­no bli­zu 20.000 eura. Ista kla­di­o­ni­ca pri­ho­du­je i pre­ko 15.000 eura pu­tem ti­ke­ta. To zna­či da za sa­mo je­dan mje­sec jed­na kla­di­o­ni­ca pri­ho­du­je oko 40.000 eura. U cen­tru gra­da ra­di 10 kla­di­o­ni­ca pa uko­li­ko bi pro­sjek upla­ta po jed­noj kla­di­o­ni­ci pre­ko ti­ke­ta i apa­ra­ta za kla­đe­nje bio sa­mo 10.000 eura, to bi zna­či­lo da ove kla­di­o­ni­ce ima­ju mje­seč­ni pri­hod mi­ni­mum 100.000 eura, od­no­sno je­dan mi­li­on na go­di­šnjem ni­vou .

Da li je kocka porok ili bolest?
Stručnjaci kažu da je nekontrolisano kockanje više od strasti, još više od poroka! To je, tvrde, bolest zavisnosti. Zavisnik od kockanja postaje se polako, kao narkoman koji sa lakih prelazi na teške droge. Počne sa malim ulozima na tiketima, prelazi na klađenje. Ako ga na početku posluži sreća, kockanje počne da ga opseda. Rulet ga, sigurno, već negde čeka!
– Bolest se najčešće manifestuje kada pacijent prestane da kontroliše svoje ponašanje i kada čitav život, sve aktivnosti i želje svede samo na kockarsku požudu – kaže Ana Pejić, neuropsihijatar.
Prema svjetskim standardima, ljekari bolest dijele na tri razvojne faze. Posle faze dobitka nastupa – faza gubitka, a slijedi posljednja – faza očaja.
Ne mogu se svi kockari smatrati patološkim (koji život podređuju kockanju i zavisni su od adrenalina). Ima, istina, i „normativnih“, koji to rade iz zabave i koji znaju da se zaustave. Granica je, međutim, tanka. Neizvjesno je, smatra dr Vasović, kada će zabava postati „više od igre“.
Pacijenti su svih uzrasta i obrazovanja, najviše između 20 i 30 godina života sa višegodišnjim kockarskim stažom. Frapantan je podatak da petinu patološke kockarske populacije čine srednjoškolci. Stručnjaci se slažu da objašnjenje leži u dostupnosti mjesta za klađenje, nedostatku prijemčivijih sadržaja i nedovoljnim roditeljskim nadzorom. Svjetska zdravstvena organizacija kockanje definiše kao bolest poremećaja navike impulsa! Država ga najčešće svodi na lični problem, odnosno problem porodice i najbližeg okruženja.

PERA ZELEMBAĆ
Baš kao u Lazinoj pripovjetki „Prvi put sa ocem na jutrenje“, oko kockara se uvijek nađe neki Pera Zelembać. Prijatelj pozajmljivač dobro je upoznat sa materijalnom situacijom i socijalnim statusom porodice kockara. Rado daje novac na zajam, a vešto naplaćuje kamatu. Kockarski dugovi uništili su mnoge porodice, koje su zbog zelenaških kamata prodavale imovinu, sve što su godinama očevi i djedovi stvarali i kućili.

ZAKON I STVARNOST
Iako je Zakonom o igrama na sreću definisano šta je kocka i donijeti propisi koji regulišu minimalnu udaljenost kockarnice od škole (pola kilometra najmanje), u Rožajama je primijetan porast broja mjesta za legalno kockanje.

PROFIL KOCKARA

Patološki kockar ima simptome emocionalne rastrojenosti, nesposoban je da prihvati realnost, emocionalno je nesiguran, nezreo, fali mu samopouzdanja.
– Nervozan je, svadljiv, nezainteresovan, blijed, najbolje se oseća kada se kocka – kaže dr Vasović. – Patološki kockari imaju potrebu za samouništenjem. Snijevaju san koji nikada ne ostvare.